بسم الله الرحمن الرحیم

« زمانی که به اقتضای رشته تحصیلی، یک از متون فلسفی را می خواندم، بعضی عبارات دشوار و مبهم کتاب را در مواقع مناسب با حضرت امام (قدس سره) در میان می گذاشتم. این پرسش و پاسخ به جلسه درس بیست دقیقه ای تبدیل شد، تا یک روز صبح که برای شروع درس خدمت ایشان رسیدم دریافتم که ایشان با یک رُباعی به طنز هشدارم داده اند:

فاطی که فنون فلسفه می خواند            از فلسفه «فاء» و «لام» و «سین» میداند

اُمّید من آنست که با نور خـــــــدا            خود را زحجـــــــــــــاب فلسفـــــــه برهانـد

پس از دریافت این رباعی، اصرار مجدّانه من آغاز شد و درخواست ابیات دیگری کردم. و چند روز بعد:

فاطی! بسوی دوست سفر باید کرد           از خویشتنِ خویش گــــــــذر باید کرد

هر معرفتــی که بوی هستیّ تو داد           دیوی است به ره، از آن حذر باید کرد

تقاضای مدام من کم کم موثر می نمود، چرا که چندی بعد چنین سرودند: 

فاطی! تو و حقّ معرفت یعنـــــــــــی چه؟            دریافت ذات بی صفت یعنـی چه؟

ناخوانده «الف»، به «یا» نخواهی ره یافت            ناکرده سلوک، موهبت یعنی چه؟

این پندآموزی و روشنگری امام را که در قالب رباعی و در نهایت ایجاز آمده بود به جان نیوشیدم و آویزه ی گوش کردم و سرمست از حلاوت آن شدم، ناگاه دریافتم که نظیر چنین پیامهایی در باب معرفت، دریغ است ناگفته ماند و نهفته گردد. لذا با سماجت بسیار از ایشان خواستم که سررشته ی کلام و سرودن پیام را رها نکنند. اعتراف می کنم که لطف بی کران آن عزیز چنان بود که جرآت اصرارم می داد و هر دَم بر خواهشهای من می افزود. تا آنجا که درخواست سرودن غزل کردم و ایشان عتاب کردند که: « مگر من شاعرم؟!». ولی من همچنان به مُراد خود اصرار می ورزیدم و پس از چند روز چنین شنیدم:

تا دوست بُـــــــوَد، تو را گزندی نبُــــــــود           تا اوست، غبار چون و چندی نبُود

بگـــــــــذار هر آنچه هست و او را بگزین            نیکوتر از این دو حرف پندی نبُــود

عاشق نشدی اگر که نامـــــــــــی داری           دیوانه نه ای اگر پیامـــــــی داری

مستی نچشیده ای اگر هوش تو راست           ما را بنـــــــــواز تا که جامی داری

روزها می گذشت و امام بهای خواهشهای مُلتمسانه ام را هر از چندگاه با غزلی یا نوشته ای می پرداختند ... و چنین بود که آن کریم، درخواست مرا اجابت کرد و از خوان معرفت و کرامت خویش توشه ای نصیبم فرمود و مرا مکتوبی بخشید که به غزلی ختم می شد و جواب مُثبتی به درخواست مصرانه من بود.»

حال همه ی اشعار حضرت امام درباره خانم طباطبایی، در زیر می آید:

فاطی تو و ره به کوی دلبر، هیهات!                         نظّاره گریِّ روی دلبـــــــــر؟ هیهات! 

این راه، رهی نیست که پیمایی تو                           جبریل در آن فکنده شَهپـر، هیهات! 

***

 فاطی که بقول خویش اهل نظر است                     در فلسفه کوشش بسی بیشتر است 

باشد که بخود آید و بیـــــــــــدار شود                         داند که چراغ فطرتش در خطــــر است 

*** 

فاطی که ز من نامه عرفانی خواست                        از مورچه ای تخت سلیمانی خواست

گویی نشنیده «ما عَرَفناک» از آنـــک                         جبریل از او نفخه رحمــــانی خواست 

*** 

فاطـــــــــی که بنور فطرت آراسته است                      از قید حجابِ عقل پیراسته است

گوئی که زبحر نور «سلطانی» و «صدر»                     این دُرّ یتیم پاک برخــاسته است 

*** 

فاطی که به دانشکده ره یافته است                            الفاظی چند را به هم بافته است

گویی که به یک دو جمله طوطی وار                            سوداگرِ ذاتِ پـــــاکِ نایافته است 

*** 

فاطی که طریق ملکوتـــــی سپُرد                                خواهد زمقام جبروتــــــی گُذرد

نابینائی است کو زچاه ناســــــوت                                بی راهنما بسوی لاهـــوت رود 

*** 

فاطی که به علم فلسفه می نازد                                بر علمِ دِگر به آشکـــــــــــارا تازد

ترسم که در این حجـــاب اکبر، آخر                                غافل شود و هستی خود را بازد 

*** 

فاطـــــــــی گل بوستان احمـــــــد باشد                           فرزند دلارام محمـــــــــد باشد

گفتار من از نشانِ «سلطانی» و «صدر»                         در جبهه ی سعداد مؤید باشد 

*** 

فاطــــــــــی! زعلائق جهان دل بر کَن                              از دوست شدن به این و آن دل بر کَن

یک دوست که آن جمال مطلق باشد                              بگزین تو و از کون و مکان دل بر کَـــــن 

*** 

فاطی! اگر از طارم اعلی گذری                                    از خـاک گذشته، از ثُریّـــــــــا گذری

هیهات، که تا اسیر دیو نفسی                                      از راه «دَنی» سوی «تَدَلّی» گذری 

***

شعر زیر را امام خمینی برای فرزندش احمدآقا و به اصرار عروسشان سروده اند:

برای احمد 

احمد است از محمد مختار

که حمیدش نگاهــــدار بُود 

فاطی از عرش بطن فاطمه است           فاطـــر آسمــــــــــانش یار بُوَد

حَسن، این میوه درخت حُســــن            مُحسنش یار پــــــــــایدار بُوَد

یاسر از آل پاک سبطیـــــن است            سرّ احسان ور انثــــــــــار بُوَد

علی از بوستان آل علــــی است           علی عالیش شعـــــــــــار بُوَد

پنج تن از سلاله ی احمــــــــــــد            شافع جمله هشت و چار بُوَد 

دخترم شعر تازه خواست زمن

مِعــــر گفتم که یادگــــــار بُوَد